Październik, 2007

14 października 2007 – niedziela, popołudnie, schronisko dla bezdomnych zwierząt w Łodzi. Pod furtką stoi tekturowe pudło a w środku przerażony kot na smyczce. Jeszcze przed chwila miał dom. Teraz jego dom to kawałek tekturowego opakowania. Tak zadecydował człowiek. Jego człowiek.

Wolontariusze zabierają kota do gabinetu weterynaryjnego i nadają mu imię Karol, żeby oprócz kawałka kartonu miał też coś więcej – jakieś imię. Karol jest zdrowy, trafia do boksu z innymi kotami.

Zaczyna się proza życia Karola, a raczej początek końca jego historii. Mija kilka dni, Karol wciąż czeka na swojego człowieka. Nie może uwierzyć, ze ten, który kochał go zostawił. Czemu go zostawił nie wiemy, Karol też nie wie, nie rozumie, nie potrafi odnaleźć się w schroniskowej rzeczywistości. Do czasu tej pamiętnej niedzieli był kochany. Nagle stało się coś, co nie pozwoliło kochać go dalej. Alergia dziecka? Wyjazd za granicę? Nie wiemy… Cokolwiek się stało nie ma to już znaczenia…

Mija tydzień, jest niedziela 21 października. Karol nie je, wymiotuje, ginie w oczach. Trafia do przyschroniskowego szpitala. Weterynarze robią wszystko by przeżył. Karol nie widzi sensu. Dla niego świat skończył się wraz z porzuceniem. „Kochałem Cię a Ty mnie porzuciłeś. Twoje życie toczy się nadal, moje straciło sens…”

Poniedziałek 22 października. Dzięki apelowi na forum internetowym znajduje się dom dla Karola. W Warszawie. Internetowa społeczność robi wszystko by jak najszybciej zabrać Karola ze schroniska. Wszystko jest już ustalone. Karol ma zostać odebrany o godzinie 17 i zawieziony do nowego domu.

Jest godzina 11. Jedna z wolontariuszek dzwoni do schroniskowego weterynarza z tą wspaniałą wiadomością.

Chwila ciszy i wszystkim wyświetla się ta wiadomość:

„Nie wiem jak Wam to napisać. Rozmawiałam przed chwilą z Jolą. Karol umarł dziś rano…”

…

Karol odszedł, z rozpaczy, została po nim tylko obróżka i smycz. Pamiątka po szczęśliwej przeszłości.

„Jesteś odpowiedzialny za to co oswoiłeś”…

tekst: Magija

31.10.2007

Znam Cię od niedawna. Dwa i pół tygodnia.
Tak naprawdę zobaczyłam Cię dopiero tydzień temu. Przeglądałam zdjęcia ze schroniska. Zatrzymało mnie Twoje spojrzenie.
Widziałam wiele pięknych kocich oczu. Twoje są jedyne na świecie. Mądre oczy, myślące, oczy kota, który wiele widział, wiele wie i rozumie.
Koty w boksie mają swoje ulubione miejsca, półki, koszyki. Ty siedzisz zawsze tam, w rogu boksu numer 2, na zimnej podmurówce, koło siatki. Stąd widać drzwi na świat poza kociarnią. Drzwi do domu.
Widziałeś wiele powitań i pożegnań.
Kiedyś Ty sam przyszedłeś tymi drzwiami. Nie byłeś wtedy Rastamanem. Miałeś gładką sierść tygrysa.
Nie chciałeś jeść. Twoje futro porosło dredami. Smutny bunt kota. Bo jak inaczej może się kot buntować przeciw losowi?
Ty nie krzyczysz. Milczysz. Patrzysz.
Krzyczą Twoje oczy.

czytaj całość

Jeśli spotka Cię przedwczesna starość, mam nadzieję, że nie trafisz jak ja. Uszargany, poraniony, po wielu wielu kocich (a może nie tylko kocich) bitwach. Jednym okiem patrzę na świat. Jednym zielonym okiem. Drugie straciłem, sam już nie pamiętam jak i gdzie. Zęby mam połamane, ale moje futro zachowało dawną miękkość.
To miejsce nie jest złe. Trochę tu dziwnie, tyle kotów, tylu ludzi, tyle zapachów. I miski z jedzeniem – nie trzeba biegać po śmietnikach. Nie trzeba walczyć. Ale podłoga znajoma – zimny szary beton.
To miejsce to Dom Mojej Starości.
Dotarło to do mnie dziś – był dzień odwiedzin. Wielu ludzi przyszło, wychodzili z kotami na rękach. Młodymi i pięknymi kotami.
Na mnie nie spojrzał nikt. Staję się niewidzialnym.

Na imię mam Wojownik. Ty mnie tak nazwałaś. Nie obiecujesz mi niczego. Nawet mnie nie znasz. Tyle co ze zdjęć i słów jednej takiej Dużej. Czemu patrzysz na mnie tak, no tak, jakos tak że ściska mnie w środku. Nie Ciebie – mnie ściska serce. Nie płacz. Przecież – zobacz – jestem już od dawna Duży Kot, naprawdę duży kot. I znam życie.

czytaj całość

Drzwi do szpitala, szpital, kocie miejsce w schronisku, gdzie przynoszą tych wszystkich, którzy słabną w czekaniu
Bo czekanie osłabia, pozbawia życia i wtedy, czy chcesz czy nie zaczynasz powoli chorować, na samotność
W szpitalu jest zakaz odwiedzin, więc mimo, że czekasz, nikt nie przychodzi
Słychać tylko przez drzwi jak przychodzą ci, co chcą zabrać kota do domu
jedni na zawsze, inni na chwilę, bo są i tacy
W szpitalu też się czeka, jedni czekają by wyjść przez te drzwi i znów znaleźć się miejscu, gdzie ludzie przychodzą, patrzą, przebierają, bo może akurat na mnie dziś padnie czyjś wzrok, może akurat mnie się uda i ktoś pokocha
W szpitalu też są tacy co czekają już na co innego, byle już stało się, szybciej, bo czekanie tak bardzo boli…
Czekam, choć nie wiem ile czasu by doczekać zostało
czekam, bo nic innego nie pozostało, by robić
czekam, choć wiem, że cudy zdarzają się niezwykle rzadko
i choć jestem starą kotką, to jeszcze chwilę poczekam.

zdj.(c) Sistermoon

czytaj całość

www.sistermoon.art.pl

Powroty…
Pamiętam dzień, w którym go poznałam
Leżał na fotelu kociarni, wygrzewając brzuszek w zimowym słoneczku
Kochał się głaskać, przytulać, czasem zaczepnie złapał rękę pazurkiem i
przytrzymał
Tak dobrze czuł się z ludźmi, psami, kotami
Tak bardzo pragnęliśmy dla niego Domu
I zjawił się kiedyś ten Dom oczekiwany
pojechał Pascal ciesząc się jak kociak i my, jak dzieci przy siatce, z
radością
dwa dni trwała ta radość
powrót – alergia, słowo, które odebrało mu wszystko
Pascal posmutniał, nigdzie nie widać było tego wyluzowanego Kocurka,
zniknął filuterny uśmieszek, zniknęły iskierki oczach
poddawał się
przestał wierzyć
brak wiary zabija powoli
nadziei nie ma w zastrzykach
Koniec marca 2010 r. Pascal odchodzi, niczyj, nasz
tylko, jeden z wielu pensjonariuszy kociarni, którzy odeszli przez
zawiedzioną nadzieję
przepraszam Cię Pascal za ludzi

czytaj całość

Zwierzęta znajdujące się pod naszą opieką oddawane są do adopcji w pełni zdrowe. W niektórych wypadkach istnieje możliwość zaadoptowania zwierzaka w trakcie leczenia, pod warunkiem jednak, że zmiana miejsca nie zagraża jego zdrowiu i bezpieczeństwu, a przyszli właściciele są w pełni świadomi jego stanu zdrowia i zobowiążą się kontynuować leczenie. Można także poczekać, aż „kuracjusz” odzyska w pełni zdrowie, zanim zamieszka z nami na zawsze. Każdy z naszych tymczasowych podopiecznych jest pod stałą opieką weterynaryjną.

Zapraszamy do oglądania naszych Podopiecznych, którzy są już gotowi do adopcji.

Zapraszamy też do działu Zanim adoptujesz.

Zajrzyj też do kotów z łódzkiego schroniska dla zwierząt.